یاغی

گوش بر زمین بگذار

صدای اسبهای وحشیست

لگد می کنند سکوت را

وقتی مهار می زنند بر مرام زمین

اصطبل زاده ی نجیب!

معطل زین و یراق مانده ای؟

چشمان مادیان ایل به درگاه دوخته است

یاغی!

وحشی ترین قنوت را

میان گله ی خود ربنا بگو.

***

 

وقتي كه آمدي به دل من برات بود

اين ابتداي عاشقي و ارتباط بود

قدّت بلند و زير بغل كوزه‌اي سفيد

انگار مقصدت لب رود هرات بود

سيماي سحرپرور تو گرچه پشت تور

مستوره‌اي مشبك و مرموز و مات بود؛

ابروي ماه و جنگل گيسوي تو پُر از

تشبيه و استعاره و كلي ادات بود

گاهي كه بين هر نفست پلك مي‌زدي

چشمت شبيه بتكده‌ي سومنات بود

ناز نگاه و نفحه‌ي عرفانيت درست

مثل سماع شيوه‌ي عين‌القضات بود

(گرچه سواد نامه نوشتن نداشتي

اما به جات مادر من باسوات! بود)

مي خواستم به سمت تو آغوش واكنم

-اين ماوراي مذهب و خمس و زكات بود-

دستان زرد كابُليت تا به آب خورد

معلوم شد كه حلقه به دست حنات بود!